Ενστάσεις ΔΣΑ για την είσπραξη οφειλών προς το Δημόσιο από ιδιώτες

Εκπληξη και έντονο προβληματισμό εκφράζει ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών σχετικά με την ανάθεση σε ιδιώτες (ελεγκτικές εταιρίες ή δικηγόρους, δικηγορικά γραφεία ή κοινοπραξίες αυτών) της είσπραξης ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο, κατ’ εφαρμογή των διατάξεων του άρθρου 18 παρ. 8-9 του Ν. 4002/2011 (Φ.Ε.Κ. Α’ 180) και της ΠΟΛ 1195/14-9-2011 του Υπουργού Οικονομικών.

Όπως επισημαίνεται, η ανάθεση σε ιδιώτες της είσπραξης οφειλών προς το Δημόσιο αναμένεται να αποδειχθεί όχι μόνο αλυσιτελής αλλά και να εγείρει πληθώρα νομικών ζητημάτων καθώς, όπως σημειώνεται, «η εν λόγω αρμοδιότητα, η οποία περιλαμβάνει - μεταξύ άλλων - πρόσβαση σε ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα, ανήκει στο σκληρό πυρήνα άσκησης δημόσιας εξουσίας και εξ αυτού του λόγου θα έπρεπε να ασκείται αποκλειστικά και μόνο από δημόσιες αρχές, κατ’ άρθρο 1 παρ. 3 και 26 παρ. 2 του Συντάγματος».


Ο ΔΣΑ αναρωτάται με ποια νομική λογική ζητείται από ελεγκτικές εταιρίες και δικηγόρους να εντοπίζουν περιουσιακά στοιχεία οφειλετών του Δημοσίου - και μάλιστα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό - «τη στιγμή που, ως φαίνεται, σε αυτόν τον τομέα έχουν αποδειχθεί
αναποτελεσματικές ακόμα και οι καθ’ ύλην αρμόδιες υπηρεσίες της Δημόσιας Διοίκησης, οι οποίες μάλιστα έχουν στη διάθεσή τους τα προσωπικά, φορολογικά και, εν γένει, οικονομικά δεδομένα τόσο των πολιτών όσο και των επιχειρήσεων».


Μία ελεγκτική εταιρεία ή ένας δικηγόρος θα ήταν εκ των πραγμάτων αδύνατον να πραγματοποιεί διεξοδικές έρευνες στο σύνολο των υποθηκοφυλακείων και κτηματολογικών γραφείων της χώρας, πολλώ δε μάλλον να αναζητά στοιχεία από τις αντίστοιχες υπηρεσίες του εξωτερικού, προκειμένου να εντοπίζει αδήλωτα ακίνητα ή εικονικές ή μη μεταγεγραμμένες κ.λπ. πράξεις ακινήτων, δεδομένο που δημιουργεί προβληματισμό αναφορικά με τη σκοπιμότητα υιοθέτησης της ως άνω ρύθμισης», εκτιμά ο ΔΣΑ και παράλληλα σημειώνει ότι πάντοτε υφίσταται ορατός και ο κίνδυνος της εμφάνισης και ανεξέλεγκτης δραστηριοποίησης «εισπρακτικών εταιριών» εκτός των πλαισίων που θέτει ο νομοθέτης, ενδεχομενο που, όπως υπογραμμίζει, πρέπει να αποφευχθεί από τον τελευταίο με κάθε μέσο και ασφαλιστική δικλείδα.