Μέχρι στιγμής το φιλόδοξο σχέδιο παρουσιάζει μεγάλες πρακτικές δυσκολίες, όμως η ομάδα του ερευνητικού Ινστιτούτου Scripps της Καλιφόρνιας, υπό τον δρα Οράιον Μπέριμαν, αναπτύσσει ειδικά χημικά που μπορούν να «αρπάξουν» από το θαλασσινό νερό ιόντα ουρανίου (ηλεκτρικά φορτισμένα μόρια). Μέχρι σήμερα το ουράνιο που χρησιμοποιείται στους πυρηνικούς σταθμούς, εξάγεται από το υπέδαφος, από σπάνια
ορυκτά όπως ο ουρανίτης.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των αμερικανών επιστημόνων, υπάρχουν περίπου 4,5 δισ. τόνοι υγροποιημένου ουρανίου στους ωκεανούς του πλανήτη μας, δηλαδή περίπου 1.000 φορές περισσότερο ουράνιο από αυτό που εκτιμάται ότι βρίσκεται στο υπέδαφος του δυτικού κόσμου.
Οι ερευνητές του Ινστιτούτου Scripps, σε εργασία που παρουσίασαν στο περιοδικό της Βασιλικής Εταιρίας Χημείας της Βρετανίας “Chemical Science”, σύμφωνα με τη βρετανική «Τέλεγκραφ», αναφέρουν ότι η βασική πρόκληση είναι η απομόνωση του ατόμου του ουρανίου της θάλασσας από το περιβάλλον του μέσω «ενθυλάκωσης».
Οι επιστήμονες αναπτύσσουν ειδικούς χημικούς «υποκαταστάτες», δηλαδή ουσίες που προσδένονται σε συγκεκριμένα μόρια, οι οποίες στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουν ειδική «συμπάθεια» και «έλξη» για το ουράνιο. Οι ερευνητές ελπίζουν ότι θα καταφέρουν τελικά να βρουν έναν οικονομικό τρόπο εξαγωγής ουρανίου από το θαλασσινό νερό – κάτι που, αν πετύχει, θα αποτελέσει πραγματική τεχνολογική επανάσταση.
Το θαλασσινό νερό περιέχει ουράνιο σε αναλογία μόλις 0,003 μερών ανά εκατομμύριο, σε σύγκριση με 20.000 μέρη ανά εκατομμύριο που περιέχει το ουράνιο μέσα στη γη. Όμως ο όγκος του νερού των ωκεανών είναι τεράστιος, συνεπώς θα μπορούσε να παρέχει μια σχεδόν απεριόριστη ποσότητα του πολύτιμου μετάλλου στο μέλλον.
enet
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου