Γύρω της συσπειρώθηκαν απελπισμένοι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ από τις ΔΕΚΟ, καθώς και ψηφοφόροι του άλλοτε πανίσχυρου κινήματος που έφαγαν με χρυσά κουτάλια επί 40 χρόνια από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, φοροδιαφεύγοντας.
Ο Σύριζα, χωρίς κοινωνικές δυνάμεις, με μηδενική επιρροή σε όλους τους επαγγελματικούς χώρους, ήταν πάντα μια μικροαστική παρέκκλιση από το ιστορικό ΚΚΕ, η οποία επικαλούμενη εν γένει ανθρωπιστικές, αντικαπιταλιστικές και ριζοσπαστικές απλοϊκές απόψεις, επιβίωνε πολιτικά μέσα σε ένα νεανικό κινηματικό πλαίσιο. Μια
κλασική περίπτωση ανέξοδου αριστερισμού.
Τώρα όμως οι περιστάσεις τον φέρνουν σε θέση κυβερνητικής διεκδίκησης. Και έτσι αναγκάστηκε κυριολεκτικά στο πόδι να παρουσιάσει κυβερνητικό πρόγραμμα. Το να γράψεις κυβερνητικό πρόγραμμα δεν συνιστά βεβαίως κατόρθωμα. Και εγώ αν ανάψω ένα τσιγάρο και βάλω ένα καλό ουϊσκυ, μέχρι τα χαράματα μπορώ να φτιάξω ένα πρόγραμμα για την Ελλάδα σκέτη κούκλα: Πρώτον θα καταργήσω τις τράπεζες, όπως ο Σύριζα, Θα τις κλείσω και θα τις κάνω κρατικές. Θα διαγράψω τα χρέη των ιδιωτών, μαζί και τα δικά μου. Δεύτερον θα καταργήσω τους εξοπλισμούς, συμφωνώντας με την Τουρκία και ταυτόχρονα θα δημεύσω την εκκλησιαστική περιουσία, θα φορολογήσω τους εφοπλιστές και θα δημεύσω την περιουσία των πλουσίων. Με τα λεφτά αυτά που θα αποκτήσω θα αυξήσω τους μισθούς και θα προσλάβω νέους δημοσίους υπαλλήλους, ενώ θα κρατικοποιήσω και όλες τις ΔΕΚΟ. Ταυτόχρονα, στο μεταξύ, θα ανακοινώσω στην Μέρκελ ότι δεν θέλω το μνημόνιο, διότι προφανώς δεν το χρειάζομαι. Όσο για τα λεφτά που της χρωστάω, θα της δηλώσω ότι θα τα ξεπληρώσω στο μέλλον, εφόσον τα βρώ.
Αυτό ακριβώς είναι το περίφημο πρόγραμμα που μας ανακοίνωσε ο Τσίπρας. Το να συζητάει κανείς σοβαρά ένα τέτοιο πρόγραμμα και μάλιστα να ρωτάει αφελώς που θα βρεθούν τα λεφτά για την υλοποίησή του, είναι σκέτη ανοησία. Τι πάει να πει που θα βρεθούν τα λεφτά; Αφού θα καταργηθούν οι εξοπλισμοί και η εκκλησία και αφού θα φορολογηθούν οι πλούσιοι, τα λεφτά θα βρεθούν και με το παραπάνω.
Αυτή η μικροαστική σύλληψη του πολιτικού, μια κλασική κουβέντα καφενείου, έρχεται τώρα να κυβερνήσει την Ελλάδα. Έχει ξανασυμβεί βεβαίως στο παρελθόν να εκλεγούν για ένα μικρό διάστημα τέτοιου τύπου αριστερές κυβερνήσεις στην Ευρώπη, όπως ήταν το λαϊκό μέτωπο στη Γαλλία, το οποίο συζητούσε για τα προγράμματα διακοπών την ώρα που ο Χίτλερ περνούσε τα σύνορα της Γαλλίας. Το ίδιο συνέβη πάνω κάτω και την Ισπανία του μεσοπολέμου, όπου η αριστερή κυβέρνηση λειτούργησε διαλυτικά για τη χώρα και άνοιξε το δρόμο στον Φράνκο, αλλά και –τηρουμένων των αναλογιών- και με την κυβέρνηση της Βαϊμάρης στη Γερμανία. Το αποτέλεσμα σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις, όπου μια μικροαστική αριστερά, με εν γένει ανθρωπιστικούς απλοϊκούς στόχους και μη συμβατή με τις κινήσεις του διεθνούς κεφαλαίου αναλαμβάνει την διακυβέρνηση, είναι γνωστό: επιστροφή στις πιο καθαρές μορφές του εθνικισμού και επικράτηση για πολλές δεκαετίες της δεξιάς, πάνω σε ένα εκλογικό σώμα έντρομο από την τραυματική του εμπειρία μέσα στο αριστερό χάος. Ο Μαρξ, στο κλασικό του έργο Κριτική του Προγράμματος της Γκότα, το έχει πει σαφώς: η μόνη δυνατότητα αλλαγής του κοινωνικού καθεστώτος είναι η επαναστατική. Οι αριστερές γενικολογίες περί δικαιοσύνης είναι συνήθως πολιτικές αυταπάτες. Εφόσον προοπτική επαναστατική δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, μια κυβέρνηση Σύριζα απλώς θα λειτουργήσει διαλυτικά για την κοινωνία και θα την στρέψει εν τέλει σε απόλυτα συντηρητικές επιλογές.
Τα πράγματα είναι σαφή: η κρατικοποίηση των τραπεζών που σχεδιάζει ο Σύριζα θα διαλύσει εντελώς την αγορά και φυσικά την οικονομία. Οι μειώσεις στους εξοπλισμούς θα μετατρέψουν την Ελλάδα σε δορυφόρο της ευρωπαϊκής Τουρκίας. Η κρατικοποίηση των ΔΕΚΟ θα ενισχύσει το παρασιτικό πασοκικό κατεστημένο. Και τέλος, όλη αυτή η φαντασιοπληξία πιθανόν θα οδηγήσει και την Ελλάδα εκτός Ευρώπης. Νομίζετε ότι αυτά είναι ανέφικτα; Λάθος. Είναι απολύτως εφικτά και αυτό δεν είναι καθόλου αστείο. Είναι το οικονομικό μοντέλο που λειτούργησε για πολλά χρόνια στην Κούβα, ενώ μέσες άκρες παρόμοια μοντέλα λειτούργησαν και στις χώρες της ανατολικής ευρώπης μεταπολεμικά.
Το ερώτημα είναι εάν μια τέτοιου τύπου μικροαστική φοιτητική αριστερή παράταξη θα βρεί εκλογικό ακροατήριο ώστε να κυβερνήσει. Πιθανόν. Ο λαός έχει την πεποίθηση ότι τα πράγματα λύνονται αρκεί να υπάρχει βούληση και ότι δεν υπάρχουν δεσμευτικές αντικειμενικότητες. Επιπλέον η ελληνική κοινωνία, κατεξοχήν μικροαστική, εύκολα μπορεί να αποδεχθεί προγράμματα που υπόσχονται λεφτά και δουλειές. Οπότε πράγματι μπορεί στις 18 Ιουνίου να έχουμε πρωθυπουργό τον Τσίπρα και υπουργό εξωτερικών την Δούρου.
Υπομονή. Ας έρθουν πρώτα και μετά όρεξη νάχουμε να ψάχνουμε σε λίγους μήνες τον πρώτο πούρο δεξιό που θα βρούμε μπροστά μας, για να μας σώσει.
*Ο Απόστολος Διαμαντής είναι Πανεπιστημιακός και συγγραφέας.
1 σχόλιο:
Μια χαρά τα λέει ο κ. Απόστολος Διαμαντής.
Στο σημείο όμως που λέει ότι το Μνημόνιο απέτυχε διαφωνώ. Αναρωτήθηκε κανείς γιατί απέτυχε; Γιατί απλά ποτέ δεν εφαρμόστηκε, εν μέρει τουλάχιστον.
Που είναι οι αποκρατικοποιήσεις που έλεγε, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, η μείωση των εξόδων του Δημοσίου τομέα συμπεριλαμβανομένων των απολύσεων; Και δεν εφαρμόστηκε ποτέ γιατί κάποιοι μέχρι σήμερα σκέφτονται με κριτήριο το προσωπικό τους όφελος και όχι το συνολικό.
Δημοσίευση σχολίου