Η λύση Παπανδρέου είναι η εξής: Βάζουμε μπροστά το ΔΝΤ και όπου μας βγάλει. Το πολύ – πολύ, αν κάτι πάει άσχημα, θα καταγγείλουμε τα σκοτεινά κέντρα αποφάσεων του εξωτερικού που αποφάσισαν να μας … εξοντώσουν. Τρέχα γύρευε, δηλαδή.
Η λύση Σαμαρά είναι η ακόλουθη: Αφήνουμε τον Γιώργο να βγάλει το φίδι από την τρύπα και αν το φίδι τον φάει, τότε είμαστε σίγουροι ότι το θέμα θα έχει λήξει. Κανείς δεν θα μπορεί να του ζητήσει
εξηγήσεις για την καταστροφή…
Η λύση του Μήτσου είναι πιο απλή: Τους παίρνουμε όλους στο κυνήγι και είμαστε σίγουρα κερδισμένοι. Χειρότερα δεν μπορούν να γίνουν γι αυτόν τα πράγματα…
Που είναι η παγίδα; Εδώ σας θέλω!
Ο Μήτσος είναι οργισμένος και δικαίως. Ξέρει ότι δεν του λένε την αλήθεια και ότι τον περιμένουν δύσκολες μέρες και ώρες. Από ένα σημείο και έπειτα γνωρίζει ότι θα είναι χαμένος κάτω από τις οποιεσδήποτε εξελίξεις. Μονά χάνει, ζυγά χάνει και πάλι. Δεν έχει ακόμη εκφράσει την οργή του, αλλά αυτό μπορεί να γίνει ανά πάσα ώρα και στιγμή.
Η σημερινή κυβέρνηση παρέλαβε πράγματι μία χώρα υπό διάλυση. Το πρόβλημα είναι ότι δεν θέλησε να μιλήσει με τον λαό. Δεν του είπε την αλήθεια από την αρχή και συνεχίζει να του λέει ψέματα. Έχοντας μία αριστοκρατική αντίληψη για την εξουσία, αρνήθηκαν να κάνουν πραγματικό διάλογο. Γι αυτό και δεν έχουν σύμμαχό τους την κοινωνία και γι αυτό κινδυνεύουν να αποτύχουν.
Ο κ. Σαμαράς κληρονόμησε ένα προβληματικό μαγαζί. Θα μπορούσε ν α είχε κάνει ένα νέο ξεκίνημα και να χαράξει μία διαχωριστική γραμμή με το παρελθόν. Δεν το έκανε και τώρα το πληρώνει. Μοιάζει περισσότερο σαν να τον έχουν φωνάξει να παίξει τον ρόλο του εκκαθαριστή και λιγότερο του διαχειριστή. Είναι κρίμα, διότι ο κ. Σαμαράς είναι ένας άνθρωπος που έχει πράγματι προτάσεις. Ήταν από τους λίγους που είχε αντιταχθεί στην πλήρη παράδοση της Οικονομίας (και του χρηματιστηρίου) στο τραπεζικό σύστημα, όταν ήταν ακόμη ευρωβουλευτής. Είχε δίκιο, όπως δίκιο έχει και σε πολλά από αυτά που λέει σήμερα. Το μεγάλο ερώτημα είναι αν θα καταφέρει να σπάσει τα δεσμά με το ένοχο παρελθόν της Νέας Δημοκρατίας.
Που είναι η παγίδα; Είναι στον Μήτσο! Ναι, διότι η οργή του μπορεί να είναι δικαιολογημένη, αλλά δεν είναι λύση. Κι ο μεγάλος κίνδυνος για την χώρα είναι στο επόμενο χρονικό διάστημα να βιώσει καταστάσεις δύσκολες, καθώς ο κοινωνικός ιστός έχει ήδη διαλυθεί. Δεν θέλουμε να χαϊδέψουμε τα αυτιά. Περνάμε, όμως, δύσκολες ώρες από κάθε πλευρά και το τελευταίο πράγμα που πρέπει να ψάχνουμε είναι το πώς να βγάλουμε το άχτι μας. Είναι μεγάλη η ευθύνη των πολιτικών δυνάμεων της χώρας για την συνέχεια. Τα μέτρα μπορεί να είναι λιγότερο ή περισσότερο επώδυνα. Οτιδήποτε όμως γίνεται δεν μπορεί να συμβαίνει ερήμην του ελληνικού λαού, στο όνομα του οποίου δήθεν ενεργούν.
Είναι απορίας άξιο πως τα μεγάλα πολιτικά κόμματα δεν έχουν ακόμη βρει τον δρόμο της συνεργασίας. Μιας κοινής γραμμής στα μεγάλα θέματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Εκτός κι αν εκεί στην κυβέρνηση πιστεύουν ότι με μία παραπάνω εξεταστική επιτροπή θα βγουν ξαφνικά λαγοί από το καπέλο της και θα φάει ο κόσμος. Ή αν στην σημερινή Νέα Δημοκρατία νομίζουν ότι η πολιτική του «ώριμου φρούτου» θα τους φέρει και πάλι στην εξουσία. Τι να την κάνουν, άραγε, την εξουσία σε μία κατεστραμμένη χώρα;
Θανάσης Μαυρίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου