Στο πλαίσιο της έρευνας, οι δρ Ντάγκλας Όλσον και Ντόννα Γουίντις από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Γέιλ έθεσαν υπό ιατρική παρακολούθηση 89 ασθενείς σε ένα αμερικανικό νοσοκομείο και διαπίστωσαν ότι πολύ συχνά γιατροί και ασθενείς δεν εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος όταν συζητούν διαγνώσεις και θεραπευτικά
σχήματα.
Οι ερευνητές πήραν συνεντεύξεις από τους ασθενείς την ημέρα που πήραν εξιτήριο από το νοσοκομείο και παρατήρησαν ότι μόνο το 18% γνώρισε το όνομα του θεράποντα ιατρού του. Εν τω μεταξύ, μόνο το
57% έφευγε από το νοσοκομείο γνωρίζοντας την διάγνωση του.
Αντίθετα, τα δύο τρίτα των 43 παθολόγων που επίσης απάντησαν στις ερωτήσεις, πίστευε ότι οι ασθενείς τους γνώριζαν το όνομά τους, και το 77% πίστευε ότι οι ασθενείς ήταν ενήμεροι της διάγνωσης της πάθησής τους.
Μπορεί τα παραπάνω ευρήματα να προκαλούν έκπληξη, αλλά δεν πρόκειται για κάτι νέο.
Και παλαιότερες μελέτες έχουν δείξει ότι η πλειοψηφία των νοσοκομειακών ασθενών δεν μπορεί να κατονομάσει τον θεράποντα ιατρό του και συχνά δεν ξέρει την ονομασία του ιατρικού του προβλήματος.
Ωστόσο, στην παρούσα μελέτη, διαπιστώνεται επίσης και πολλοί γιατροί λανθασμένα πιστεύουν ότι οι ασθενείς τους γνωρίζουν περισσότερα στοιχεία, απ’ αυτά που πραγματικά γνωρίζουν.
Το επικοινωνιακό χάσμα μάλιστα επεκτείνεται πέραν των ονομάτων και των διαγνώσεων.
Οι ασθενείς που πήραν μέρος στην έρευνα και είχαν πάρει ένα καινούριο φάρμακο κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους, δήλωσαν κατά το ένα τέταρτο ότι ο γιατρός τους δεν τους ενημέρωσε ποτέ, ενώ ελάχιστοι (10%) δήλωσαν ότι ο γιατρός είχε συζητήσει μαζί τους τις πιθανές παρενέργειες της νέας φαρμακευτικής αγωγής.
Αντίθετα, όλοι οι παθολόγοι δήλωσαν ότι τουλάχιστον κάποιες φορές είχαν πει στους ασθενείς για τα νέα φάρμακα και το 81% ότι είχε αναφέρει τις πιθανές παρενέργειες του φαρμάκου.
Τα τελευταία χρόνια πάντως η ιατρική κοινότητα έχει επικεντρωθεί στη βελτίωση της επικοινωνίας μεταξύ γιατρού και ασθενή.
Στα προγράμματα απονομής ειδικότητας των νοσοκομείων στις ΗΠΑ, οι ειδικευόμενοι μαθαίνουν μεταξύ των άλλων και πως πρέπει να συζητούν μπροστά στον ασθενή για την κατάστασή του και τις πιθανές λύσεις και όχι απλώς να του ανακοινώνουν αποφάσεις.
Ωστόσο το επικοινωνιακό κενό συνεχίζει να υφίσταται, γεγονός που σημαίνει ότι ακόμη και όταν ο ασθενής λέει ότι καταλαβαίνει, τελικά δεν κατανοεί τα λεγόμενα του γιατρού.
Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι αρκετοί νοσοκομειακοί ασθενείς είναι συνήθως ηλικιωμένοι και έχουν περίπλοκα ιατρικά προβλήματα, που συνυπάρχουν και είναι επόμενο η πληθώρα των πληροφοριών που διοχετεύουν οι γιατροί να μην είναι εύκολα επεξεργάσιμες και κατανοητές.
Ειδικοί προτείνουν ως λύση την παροχή των ιατρικών πληροφοριών εγγράφως και εν συνεχεία οι ασθενείς και οι οικογένειες τους να ζητούν προφορικές εξηγήσεις από τον γιατρό, καθ όλη τη διάρκεια της νοσηλείας και όχι όταν παίρνουν το εξιτήριο.
Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιστημονική επιθεώρηση Archives of Internal Medicine.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου