Ειδικότερα, το 2003, ο πρόεδρος χιονοδρομικού κέντρου, οδηγώντας πάνω στην πίστα μηχανοκίνητο έλκηθρο, το οποίο δεν ήταν ασφαλισμένο και δεν είχε αριθμό κυκλοφορίας, τραυμάτισε 13χρόνο,τότε, αγόρι, το οποίο κατέβαινε εκείνη τη στιγμή την πίστα. Το ανήλικο παιδί υπέστη σωματικές κακώσεις.
Τα δικαστήρια έκριναν ότι αποκλειστικώς υπαίτιος του ατυχήματος ήταν ο οδηγός του έλκηθρου,
ο οποίος δεν κατέβαλε την προσοχή και επιμέλεια που θα κατέβαλε κάθε συνετός οδηγός, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν ο συγκεκριμένος οδηγός διέθετε εδική πείρα και ικανότητα, αφού ήταν πρόεδρος του χιονοδρομικού κέντρου, διοργάνωνε αγώνες σκι και ήταν παλαιός αθλητής χιονοδρομίας. Παράλληλα κρίθηκε από τη Δικαιοσύνη ότι τα μηχανοκίνητα έλκηθρα είναι αυτοκίνητο και πρέπει υποχρεωτικά να ασφαλίζονται.
Στη συνέχεια, οι αρεοπαγίτες έκριναν ότι από τα δικαστήρια μπορεί να επιδικαστεί στον τραυματισθέντα χρηματική ικανοποίηση λόγω της ηθικής βλάβης που υπέστη. Αντίθετα, για τον τραυματισμό δεν μπορεί να επιδικαστεί χρηματική ικανοποίηση σε τρίτα συγγενικά πρόσωπα του θύματος (γονείς, αδέλφια, κ.λπ.), έστω και εάν αυτά υφίστανται ψυχικό πόνο.
Διευκρινίζουν μάλιστα οι αρεοπαγίτες, ότι μπορεί να επιδικαστεί χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης στους συγγενείς (οικογένεια θύματος), μόνο στην περίπτωση θανάτου.
Το Πρωτοδικείο δεν δέχθηκε ότι οι γονείς του ανήλικου που τραυματίστηκε δικαιούνται χρηματική ικανοποίηση, ενώ αντίθετα το Εφετείο επιδίκασε το ποσό των δυο χιλιάδων ευρώ σε κάθε έναν από τους γονείς.
Όμως, ο Άρειος Πάγος αναίρεσε την εφετειακή απόφαση και ανέπεμψε την υπόθεση και πάλι στο Εφετείο για νέα κρίση από άλλους όμως δικαστές, εκτός από αυτούς που την δίκασαν την πρώτη φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου