Δύο νέα ντοκουμέντα έρχονται στο φως. Τo πρώτο αφορά σε αλληλογραφία μεταξύ του Υπουργείου Οικονομικών και της «Εθνικής Τράπεζας» με τρία έγγραφα και το δεύτερο σε αλληλογραφία μεταξύ της «Ιωνικής Τράπεζας» και της «Εθνικής».
Το ζήτημα είναι πάντα το ίδιο και επικεντρώνεται στην αξία των μετοχών της «Τράπεζας της Ανατολής».
Η πρώτη σειρά των τριών εγγράφων έχει εξαιρετική σημασία, αφού καταδεικνύει πως το έτος 1939 υπάρχει σαφές ενδιαφέρον του Υπουργείου Οικονομικών για το πώς καταβάλλεται το τίμημα έναντι
κάθε μετοχής. Το Υπουργείο ερωτά αν το ποσόν (αξία) καταβάλλεται εφάπαξ ή τμηματικώς.
Το πρώτο εγχείρημα της «Εθνικής» να απαντήσει στο υπουργείο είναι άκρως διαφωτιστικό. Σε εσωτερικό έγγραφο της Τράπεζας, ο συντάκτης διερωτάται αν η απάντηση στο Υπουργείο Οικονομικών θα πρέπει να είναι η αρμόζουσα ή κάπως… διαφορετική, προκειμένου να διασφαλιστούν τα συμφέροντα της Τραπέζης.
Το τρίτο έγγραφο (όλες οι ημερομηνίες αφορούν το 1939), που είναι και η τελική απάντηση στο Υπουργείο Οικονομικών, απαριθμεί μία σειρά από στοιχεία.
Ενώ για την απόφαση συγχωνεύσεως της «Τράπεζας της Ανατολής» παραθέτει στοιχεία, όπως αποφάσεις υπουργού, Φύλλο της Κυβερνήσεως κ.λπ., για την πράξη ειδικής εκκαθάρισης απλώς επαναλαμβάνει τα γνωστά, ότι δηλαδή ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβριο του 1939, χωρίς ωστόσο να παρατίθενται τα απαιτούμενα έγγραφα που πιστοποιούν επισήμως την ολοκλήρωση της εκκαθαρίσεως.Παράλληλα, ανακοινώνει στο Υπουργείο Οικονομικών πως το καταβληθέν ποσόν ανά μετοχή στους μετόχους της «Τράπεζας της Ανατολής» ήδη από το 1932 και που ανέρχεται στις 200 δραχμές ανά μετοχή αποτελεί την οριστική καταβολή εκ μέρους της «Εθνικής» στους μετόχους, διότι τελικά η συγχώνευση προκάλεσε «άνοιγμα» και απώλειες.
Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο ερευνητής είναι ξεκάθαρο. Το 1932 καταβλήθηκε ένα ποσό 200
δραχμών στους μετόχους της «Τράπεζας της Ανατολής», οι 150 δραχμές ως προς την αξία ανά μετοχή και 50 δραχμές ως « ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΗ», αναμένοντας την ειδική εκκαθάριση. Κουβέντα για τις μετοχές σε χρυσά γαλλικά φράγκα. Επτά χρόνια μετά, το 1939, η «Εθνική», αφού πρώτα επιχειρεί να διασφαλίσει τα συμφέροντά της, ομολογώντας πως ενδεχομένως θα πρέπει η επίσημη απάντησή της στα ερωτήματα του Υπουργείου Οικονομικών να μην ήταν απολύτως ακριβής αλλά «μεσοβέζικη», καταλήγει πως δεν πρόκειται να πληρώσει τίποτε και σε κανέναν, διότι η συγχώνευση της «Τράπεζας της Ανατολής» απεδείχθη τελικά... ασύμφορη.Και σε αυτά τα έγγραφα, όπως και στα άλλα δύο που παρουσίασε η zougla.gr προ ημερών, ένα του 1939 επίσης και ένα του Μαΐου 1940, δεν γίνεται κάποια αναφορά σε επίσημα έγγραφα που πιστοποιούν την ολοκλήρωση της εκκαθάρισης, που είναι τελικά και το ζητούμενο.
Στον χορό και η «Ιωνική»
Πολλά χρόνια μετά, τον Νοέμβριο του 1948, η «Ιωνική» απευθύνεται στην «Εθνική» και ζητεί να πληροφορηθεί την αξία των μετοχών της «Τράπεζας της Ανατολής», διότι ένας πελάτης, μία γαλλική τράπεζα δηλαδή, κατέχει 150 μετοχές και επιθυμεί να γνωρίζει την αξία τους. Δέκα χρόνια περίπου μετά την υποτιθέμενη (κατά την «Εθνική» πάντα) ολοκλήρωση της εκκαθαρίσεως, οι πελάτες, διεθνείς και ημεδαποί, ερωτούν να μάθουν τι συμβαίνει με τις μετοχές, για να εισπράξουν πανομοιότυπες απαντήσεις περί... ακύρωσης, εκμηδενισμού της αξίας ή ακόμη χειρότερα…
Η απάντηση στο παραπάνω έγγραφο
«Ό,τι πήρατε - πήρατε το 1932 και μάλιστα μεταξύ σας, δεν έχει άλλο, διότι δεν απέμεινε φράγκο». Ουδεμία, λοιπόν, νύξις για το πάπλωμα που είναι οι μετοχές των 125 γαλλικών χρυσών φράγκων με εγγύηση της Τράπεζας της Γαλλίας και αποτελούν τις αποταμιεύσεις πολιτών, της Ελλάδας και της Μικράς Ασίας.
Οι δανειστές μας κρύβουν τη μετοχή
Ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 ή καλύτερα το «Μαύρο 97» και η μεγάλη ήττα που ακολούθησε μετά από 30 ημέρες πολεμικών δραστηριοτήτων, οδήγησε την ήδη πτωχευμένη χώρα στο μεγάλο δάνειο του 1898.
Η «Εθνική Τράπεζα» αναλαμβάνει να ολοκληρώσει αυτήν την υπόθεση. Το δάνειο ανέρχεται στα 150 εκατ. γαλλικά χρυσά φράγκα. Δύο τράπεζες γαλλικές είναι και οι κύριοι δανειστές. Η τράπεζα Rotheschild και η Parisbas.Το 1914 μετά από τους Βαλκανικούς Πολέμους η Ελλάδα αναγκάζεται να δανειστεί εκ νέου. Οι βασικοί παράγοντες αυτού του δανείου, εξαιρετικά υψηλού αλλά αναγκαίου είναι και πάλι οι γαλλικές τράπεζες.
Η Société Générale, η ParisBas, η Comptoir d’ Escompte και η Banque de l’ Unıon de Paris:
Κάθε μία από αυτές τις Τράπεζες αναλαμβάνουν να καλύψουν το 16,7% του δανείου. Το υπόλοιπο 30% που εναπομένει καλύφθηκε από αγγλικού οίκους σε συνεργασία με τις ελληνικές τράπεζες μεταξύ των οποίων βεβαίως είναι και η «Τράπεζα της Ανατολής» καθώς και η «Εθνική».
Οι σχέσεις της «Εθνικής» με τις γαλλικές και βρετανικές τράπεζες και ιδιαίτερα με του δύο βραχίονες της
οικογενείας των τραπεζιτών de Rotheschild είναι βεβαίως παλαιότερες και ανιχνεύονται από την αρχή της ίδρυσης της τράπεζας. Βασικό ρόλο θα διαδραματίσει αυτή η οικογένεια τραπεζιτών από το 1858 κυρίως ως προς τον βρετανικό βραχίονα της οικογένειας.Το όνομα Rotheschild προέρχεται από ένα συγκεκριμένο μικροτοπωνύμιο στην Φρανκφούρτη, το Zum Roten Schıld, μία κατοικία στην ουσία όπου η ονομασία μεταφρασμένη σημαίνει «κόκκινη ασπίδα». Θα αποτελέσει πλέον το όνομα αυτής της οικογένειας, εβραϊκής καταγωγής. Ο πατριάρχης στέλνει τα παιδιά του στο εξωτερικό για να «στήσουν» τράπεζες. Τον βραχίονα του Λονδίνου, τον βραχίονα των Παρισίων, τον βραχίονα της Νεαπόλεως, εκείνον της Φρανκφούρτης τον οποίο αναλαμβάνει ο ίδιος ο πατριάρχης της οικογένειας και τον βραχίονα της Βιέννης. Ο τίτλος αριστοκρατίας απονέμεται αργότερα από τον Φραγκίσκο τον Β’ των Αψβούργων ενώ στον βρετανικό βραχίονα απονέμεται και τίτλος από την Βασίλισσα Βικτωρία. Το οικόσημο της οικογένειας έχει 5 βέλη που αντιστοιχούν στους 5 τραπεζικούς βραχίονες.
Αν το 1898 και το 1914 οι βασικοί χρηματοπιστωτικοί παράγοντες που δανείζουν το ελληνικό κράτος είναι κατά 70% (κατ’ελάχιστον) γαλλικών συμφερόντων, το 2011 καταδεικνύεται πώς το 70% των ελληνικών ομολόγων ανήκουν στο χαρτοφυλάκιο των ίδιων επί της ουσίας αλλά με διαφορετικές ονομασίες λόγω συγχωνεύσεων τραπεζικών ιδρυμάτων της Γαλλίας. Όντως η Comptoir D’ Escompte συγχωνεύτηκε με άλλους οργανισμούς. Αλλά αυτοί οι οργανισμοί προέρχονται όλοι από τις τραπεζικές οντότητες που αρχίζουν να δραστηριοποιούνται στην Γαλλία μετά το 1840 και κυρίως μετά τον Γαλλο- Πρωσικό πόλεμο του 1870.Εκείνη την εποχή το τραπεζικό σύστημα στη Γαλλία κυριαρχείται από το τραπεζικό ίδρυμα της rue Laffıte όπου εδρεύει η τράπεζα της οικογενείας Rotheschild. Ορισμένοι οικονομικοί κύκλοι την αποκαλούν και «Τράπεζα της τελευταίας στιγμής». Όταν τα άλλα τραπεζικά ιδρύματα αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις κρατών, συμφερόντων ή μεγάλων τραπεζών, η τράπεζα Rotheschild διαθέτει πάντα ρευστότητα. Προφανώς την παραχωρεί με τα υψηλότερα δυνατά επιτόκια και «ξελασπώνει» γίγαντες όπως τους αμερικανικούς σιδηροδρόμους οι οποίοι κάποια στιγμή αδυνατούν να χρηματοδοτήσουν το τεράστιο έργο της ζεύξης Ανατολικής και Δυτικής Ακτής, ξελασπώνει κράτη όπως την Γαλλία μετά τον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο, «ξελασπώνει» χώρες που βρίσκονται σε κατάσταση πτώχευσης όπως την Ελλάδα από την εποχή του Χαρίλαου Τρικούπη έως και σήμερα.
Με το αζημίωτο βεβαίως. Πηγή της ρευστότητας είναι μεταξύ των άλλων και η γιγαντιαία γαιοπρόσοδος την οποία διαθέτει η Οικογένεια. Γαίες σημαίνει σταθερές αξίες των οποίων οι αποτιμήσεις μετά κυρίως από περιόδους οικονομικής ύφεσης και πολέμων μπορούν να αποδειχθούν εξαιρετικά προσοδοφόρες όταν μάλιστα η αγορά τους πραγματοποιείται σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές και η πώληση τους σε εξαιρετικά υψηλές. Η συγκεκριμένη Οικογένεια ανευρίσκεται πίσω από κάθε deal μεταξύ κρατών και Τραπεζών, αρχής γενομένης από το 1858 με την Ελλάδα και στη συνέχεια με την Αυστρία, την Ιταλία και ο κατάλογος είναι μακρύς.
Βασικός «συνομιλητής» της «Εθνικής» από τότε ο γαλλικός – βρετανικός τραπεζικός κολοσσός δανείζει και εισπράττει ακολουθώντας βήμα προς βήμα την κάθε περίοδο πτώχευσης – οικονομικής ανάπτυξης της χώρας αυτής των Βαλκανίων.
Η ιστορία απλώς συνεχίζεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου